مبین ز فاطمیه شورشی در عالم نیست            به روضه راه ندارد دلی که محرم نیست

اگـر مـصائـب زهــرا نـبـود مـی‌گـفـتـم            غـمی عـظـیـم‌تر از مـاتم مـحـرّم نیست

دوباره سفرهٔ اشک و به لطف صاحب عزا            برای اهل مصیبت غذا و نان کم نیست

هزار شکر که در روضهٔ خصوصی تو            نشـسته‌ایم و به تن جز لباس ماتم نیست

دلم به لطف تو پیـوند خورده با روضه            مرا بیخش که این رشته گاه محکم نیست

مگر تو گریه کنی زخم دست و پهلو را            به درد فاطمه جز گریۀ تو مرهم نیست

بـیا بگـو که نـیـفـتـاد بـین کـوچۀ تـنـگ            بیا بگو که رخش نیلی و قدش خم نیست